15 rzeczy, które zrozumieliby tylko ludzie z lękiem społecznym

Życie wygląda tak przez cały dzień, każdego dnia. Strach. Lęk. Unikanie. Ból. Niepokój z powodu tego, co powiedziałeś. Strach, że powiedziałeś coś źle. Martw się dezaprobatą innych. Boisz się odrzucenia, niedopasowania. Nie możesz się doczekać rozmowy, boisz się, że nie będziesz miał o czym mówić. Ukrywanie tego, co jest z tobą nie tak głęboko w środku, wznoszenie muru obronnego, aby chronić swój „sekret”. Codziennie doświadczasz chronicznych problemów z życiem z tym zaburzeniem psychicznym, które nazywamy zespołem lęku społecznego.

Dla nas z niepokojem społecznym lub tych z nas, którzy cierpieli w przeszłości, żyjemy według dziwnych zasad i protokołów, które zwykłym śmiertelnikom trudno byłoby pojąć.

Bardzo niewiele osób rozumie bolesną i traumatyczną głębię zespołu lęku społecznego. Lęk społeczny sprawia, że ​​ludzie wchodzą w siebie i próbują „chronić” ten sekret. Większość osób z fobią społeczną stara się ukryć ją przed innymi, zwłaszcza przed rodziną i bliskimi. Istnieje obawa, że ​​członkowie rodziny mogą dowiedzieć się, że cierpią z powodu lęku społecznego, a następnie postrzegać ich inaczej lub wręcz ich odrzucać. To prawie nigdy nie jest prawdą, ale strach przed tym sprawia, że ​​wiele osób z lękiem społecznym pozostaje w swojej ciemnej szafie.

Lęk społeczny nie ustaje tylko wtedy, gdy mu powiemy, że nauczenie się, jak go przezwyciężyć, lub w najlepszym przypadku, nauczyć się wygodnego życia wymaga czasu i wysiłku. Tylko osoby z fobią społeczną mogą zrozumieć frustrację, która pojawia się, gdy ludzie mówią „po prostu sobie z tym poradzić”, ponieważ gdybyśmy mogli, z pewnością byśmy to zrobili.

Niestety, wiele osób nie ma pojęcia, przez co przechodzą ludzie, którzy odczuwają lęk społeczny, więc miejmy nadzieję, że ta lista rzuci trochę światła na to zaburzenie.

1. Nasz pomysł na wspaniały wieczór to pobyt w domu przy telewizji, książce lub Internecie. Wydaje się, że jesteśmy w stanie komunikować się na Facebooku lub Pinterest, ale osobiście po prostu nie możemy znaleźć odpowiednich słów. Tak łatwo jest się komunikować, kiedy nie musimy tego robić twarzą w twarz i nie rozumiemy, dlaczego tak jest.
2. Zawsze jesteśmy zmuszeni uczestniczyć w przyjęciu. Przybywamy przekonani, że wszyscy nas osądzają i oceniają, i znajdujemy wymówkę, aby wyjść wcześniej lub, nie mogąc tego zrobić, znajdujemy róg, w którym możemy być sami. Jeśli ktoś nas przedstawia, nie możemy znaleźć słów, aby rozpocząć rozmowę z tą osobą, a jeśli próbuje, odpowiadamy jednym słowem lub krótkimi frazami. Ta osoba wkrótce wyrusza gdzie indziej, by przeprowadzić ciekawszą rozmowę, a my czujemy się wykluczeni i odrzuceni.
3. Czujemy się uwięzieni (w błędnym kole). Zdajemy sobie sprawę, że nasze myśli i działania nie mają racjonalnego sensu, ale i tak czujemy się skazani na ich powtarzanie. Nie znamy innego sposobu radzenia sobie ze scenariuszami w naszym życiu. Trudno jest nam zmienić nasze nawyki, ponieważ nie wiemy jak.
4. Zabieramy obiad do pracy. Nie dlatego, że jest taniej, ale dlatego, że potrzebujemy wymówki, aby nie wychodzić na lunch z naszymi współpracownikami. Kiedy jesteśmy zaproszeni na happy hour, znajdujemy wymówkę, żeby nie być w stanie uczestniczyć w spotkaniu i ostatecznie przestają nas zapraszać. Ludzie zaczynają postrzegać nas jako antyspołecznych, kiedy w rzeczywistości naprawdę się boimy i nie potrafimy wyjaśnić, dlaczego.
5. Nie jesteśmy w stanie uczestniczyć w rozmowach, które toczą się wokół nas. Nawet wtedy, gdy możemy mieć coś dobrego do dodania do dyskusji, ponieważ obawiamy się, że ktoś uzna nasz wkład za niegodny lub może go skrytykować.
6. Wydaje się, że cały czas jesteśmy zmęczeni. Nie dzieje się tak dlatego, że wykonaliśmy jakąkolwiek forsowną aktywność, ale raczej jest to wynik życia w ciągłym stresującym stanie. Przewlekły niepokój jest wyczerpujący i wkrótce sen będzie dla nas ucieczką.
7. Doświadczamy szybkiego bicia serca, pocenia się i ciężkiego oddechu, gdy znajdujemy się w niewygodnych sytuacjach towarzyskich. Są to fizyczne reakcje na nasz niepokój i nie możemy ich kontrolować. Jesteśmy pewni, że wszyscy wokół nas dostrzegają te fizyczne reakcje, a to sprawia, że ​​jeszcze bardziej chcemy usunąć się z sytuacji.
8. Jesteśmy nadwrażliwi na krytykę i oceny. Interpretujemy rzeczy w negatywnie wypaczony sposób. Domyślne stanowisko naszego mózgu jest irracjonalne i negatywne. Nawet drobne nieporozumienie może doprowadzić do długiego okresu samokrytyki. Czasami inni próbują nam doradzić, a my możemy to źle odebrać. Unikamy wydarzeń lub działań, w których możemy zostać osądzeni, a to przyczynia się do naszego braku doświadczenia i towarzyskości.
9. Jesteśmy przytłoczeni, gdy w pomieszczeniu jest więcej niż kilka osób. Przejmowany jest każdy hałas, światło, zapach i działanie, i nie możemy tego wszystkiego przetworzyć ani odfiltrować. To tak, jakbyśmy byli zbytnio bombardowani naraz, w wyniku czego przechodzimy do trybu samolotowego i znajdujemy sposób, aby wyrwać się z sytuacji.
10. Wyłączamy się, gdy mówi kilka osób. Wchodzimy w Twoją strefę komfortu, w której przynajmniej chwilowo jesteś bezpieczny. Odrzucamy wszystko, a ludzie wokół nas są zdezorientowani naszym zachowaniem. Czasami mogą uważać nas za powściągliwych lub niegrzecznych, mimo że bardzo pragniemy być częścią doświadczenia społecznego.
11. Jesteśmy bardzo zaniepokojeni naszymi włosami, naszą cerą, naszym ubiorem i ogólnie naszym wyglądem. Ponieważ jesteśmy pewni, że każdy nas osądza i ocenia na podstawie tych rzeczy. W rzeczywistości większość ludzi ma swoje własne problemy, własne priorytety, a ich umysły nie są na nas. Nie możemy tego zaakceptować, nawet jeśli zdajemy sobie sprawę, że nasze myślenie jest w tej chwili irracjonalne.
12. Angażujemy się w bruksizm. Zgrzytanie zębami lub zaciśnięcie szczęki i to prawie tak, jakby było to całkowicie nieświadome zachowanie (iw wielu przypadkach tak jest). Nie jesteśmy w stanie tego powstrzymać, mimo że wiemy, że jest to niezdrowe i jesteśmy pewni, że inni zauważają i myślą, że coś jest z nami nie tak.
13. Tracimy sen lub marzymy, wyobrażając sobie najgorsze możliwe scenariusze. Chociaż rozumiemy, że takie rzeczy prawdopodobnie nigdy się nie wydarzy. Ta aktywność służy jedynie zwiększeniu poziomu lęku i ciągłej potrzeby izolowania się. Ponownie rozumiemy, że nasze myślenie jest negatywne, ale nie mamy narzędzi, aby je wyłączyć i myśleć o pozytywnych rzeczach w naszym życiu.
14. Jesteśmy podatni na ataki paniki. Wydarzenia, które nas unieruchamiają i powodują, że szukamy pomocy medycznej, podczas gdy prawdziwym winowajcą jest właśnie nasz niepokój. Nie ma z nami fizycznie nic złego, ale jesteśmy przekonani, że tak. Wnikliwy lekarz może podejść do problemu i poleci doradcę lub terapeutę, którzy mogą nam pomóc. Potraktuj to jako gest życzliwości, a nie jako zniewagę.
15. Chcemy, aby inni zrozumieli Twój niepokój, ale trudno nam to wyjaśnić. Nie chcemy okazywać tego rodzaju słabości ze strachu, że zostaniemy osądzeni lub po cichu skrytykowani. W rzeczywistości większość ludzi jest empatyczna i wyrozumiała, gdybyśmy dali im szansę, ale nasz strach zawsze przeszkadza.