Czego życie w Chile nauczyło mnie o zdrowiu psychicznym

To najtrudniejsza część mojego dnia.

Odpinam ze mnie ręcznie tkane wełniane koce i wstaję z maty. Moje stopy, potrójnie pokryte grubymi skarpetami, uderzają o podłogę i w ciemności grzebię w worku.

Czas się ubrać.

Na tym etapie moich podróży przeklinam siebie, że nie mam lepszego systemu na poranną rutynę. Mieszkam w południowym Chile od trzech tygodni i moje ciało w ogóle nie przystosowało się do niskiej temperatury.

Nie chodzi tylko o to, że jest zima i przebywam rejs łodzią z dala od Antarktydy, ale mieszkam z rdzennym plemieniem. Nie ma ciepłej wody ani ogrzewania elektrycznego. Ciepło pochodzi z pieca opalanego drewnem w kuchni, ale ciepło nie dociera do mojego kąta domu. Okna nie są izolowane, więc nieunikniony wiatr i deszcz spoczywają na mnie, gdy śpię.

Jest naprawdę, bardzo zimno.

A wyjście spod moich strategicznie ułożonych koców i zmierzenie się z zimną rzeczywistością jest wysoce niepożądane.

Przeglądając na ślepo torbę, próbuję sobie przypomnieć, kiedy był mój ostatni prysznic. Zimny ​​prysznic to coś, co lubię ograniczać na tyle, na ile jest to społecznie akceptowane. Przypominam sobie hotel w Santiago sprzed kilku tygodni, z czasów bezgranicznej ciepłej wody. Kiedy znajduję zapas świeżych wełnianych skarpet, postanawiam pominąć prysznic, ale zniosę zimną wodę, aby umyć twarz.

Kompromis.

Kilka kroków dalej moja matka gospodarz, Elaina, przygotowuje śniadanie: gorące sopapille z rodzimym dżemem winogronowym. To jest moja motywacja do ubierania się.

Problem z ubieraniem się na cały dzień polega na tym, że muszę się najpierw rozebrać. Jestem prawie zażenowany tym, w ilu elementach spałem: koszula z długim rękawem, bluza z kapturem, flanela i polarowa kurtka North Face, para legginsów i pot, trzy pary skarpet i czapka.

I wszyscy muszą odejść.

W chwili, gdy jeden element garderoby opuszcza moje ciało, śpieszę, aby go wymienić. Uczucie zimnego powietrza uderzającego w moją skórę jest okropne, po prostu okropne. Całe moje ciało porusza się w rytmie mimowolnych dreszczy. Muszę wyglądać absurdalnie, skacząc w pośpiechu, aby zakończyć ten proces tak szybko, jak to tylko możliwe.

Po ubraniu czuję się doskonale. Idę do kuchni i wymieniam uprzejmości z Elainą i jej córeczką Scarlett. Stoimy wokół pieca, przygotowując herbatę z ziołami z bujnego plemiennego ogrodu, a ja łaskoczę Scarlett do śpiewnego chichotu. To życie jest proste, a to życie jest piękne.

Nie chcę, żeby to się skończyło.

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych myślę o tym wspomnieniu i uśmiecham się. Nie muszę już budzić się co dwie godziny, żeby dołożyć drewno do ognia i mogę brać przyjemne, ciepłe kąpiele, ale zamieniłbym komfort w mgnieniu oka, gdyby oznaczało to, że mam tam wrócić.

Sprowadza się to z jednego prostego powodu:

Wszystko w ich życiu miało znaczenie.

Nic nie było powierzchowne. Każdej osobie i każdemu przedmiotowi, który wpuścił do tej przestrzeni, przypisano znaczenie. Każda kropla wody i każde drzewo liściaste były prezentem, który należy pielęgnować.

We wszystkim było nieodłączne piękno i wartość.

Po powrocie do domu tonę w powierzchowności.

Cyfrowe narkotyki na wyciągnięcie ręki, które każą nam kupować rzeczy, których nie potrzebujemy. Smoczki, które nie pozwalają nam być zdrowymi ludźmi. Rozpraszanie się na śmierć i unikanie tego, co naprawdę ważne.

Jeśli to normalne, to wypadam.

Nie wiem już, jak robić „normalnie”.

I nie chcę się uczyć na nowo.

Zamiast tego jestem zaangażowany w proces oduczania się.

Chile nauczyło mnie, że nie należy mylić komfortu ze szczęściem.

Moje życie w Stanach było wypełnione mniejszą wartością i większą depresją niż moje chilijskie życie, gdzie miałem znacznie mniej „rzeczy” niż zwykle.

Mniejsza wartość = większa depresja.

Większa wartość = mniej depresji.

Chcę żyć życiem, w którym wszystko ma znaczenie, w którym jest cel i wartość w tym, jak wykorzystuję swój czas, zasoby i uwagę, a moje działania są zgodne z tym, co jest dla mnie naprawdę najważniejsze.

Myślę, że do pewnego stopnia wszyscy chcemy żyć w ten sposób, ale tracimy to z oczu w codziennym procesie bycia człowiekiem w dzisiejszych czasach.

Jestem gotów porzucić status quo, jeśli oznacza to, że moje życie emocjonalne będzie lepsze.

Dołącz do mnie w dążeniu do WIĘKSZEJ WARTOŚCI w przeciwieństwie do WIĘCEJ KOMFORTU.

Nasze zdrowie psychiczne nam za to podziękuje.

Więcej słów na temat zdrowia psychicznego można znaleźć na stronie alexiszevnick.com